Getekend door het leven

Eva

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

EVA
Ik zie mezelf, ik zie de littekens, maar tegelijk zie ik ze ook niet. Ik heb een soort van blik waarbij je kan de pijn in mijn ogen kan zien. Maar naast die pijn zie je ook de rust die ik heb weten te vinden rondom bijvoorbeeld mijn littekens, waarin anderen dus zich vooral focussen op de littekens, zie ik gewoon mezelf. Dit is wie ik ben, Dit is waar ik het mee moet doen. Het gaat niet veranderen.

Ja, mijn foto is heel groen, Dat is mijn lievelingskleur. Ik hou heel erg van groen. Ik denk: Als je in mijn kledingkast kijkt. Dat goeie 50% is groen. Ik vind groen ook echt wel bij mij passen, iedereen zegt altijd dat groen mijn kleur is en daar ben ik het wel mee eens. Ja ook mijn hele huis is groen, alles groen.

Ik ben Eva, 19 jaar en dit is mijn verhaal.

Zien wat woorden niet beschrijven, kunnen voor altijd gemarkeerd op mijn armen en benen. Elke dag dezelfde drang de behoefte aan rust in mijn hoofd.
Lucht het op wanneer mijn lichaam rood wordt getekend. Focussend op de realiteit zie ik dat mijn verslaving aan het roer draait. Bij enkel de gedachte van het luisteren naar mijn drang voer ik dat ik weer ademen kan. Er zijn weinig mensen die begrijpen wat ik zeg. Snijden doet pijn, Niemand snapt hoe dat helpend kan zijn. Check voor de 10e keer dat niemand mijn pleisters ziet. Het dubio is nagestaard worden of de oververhitte op een warme zomerdag. Aan de ene kant wil ik van mijn verslaving af, maar eigenlijk toch niet. Deze verslaving redt tot de dag van vandaag mijn leven. Ik probeer me niet te schamen. De littekens op mijn lichaam.
 Goede verwerkingstechniek is het niet. Ik heb het leren omarmen, tot een teken van wat ik heb overwonnen. Nu zie ik mijn littekens met een frisse blik. Gewonnen strijd die voor altijd bij mij blijft.


Andere focussen dan waarschijnlijk op de littekens, maar dat is niet wie ik ben. Ik hoop dat ze ten eerste instantie leren begrijpen dat het niet altijd te begrijpen is Als je het niet meemaakt, maar ook Het is en blijft een verslaving. Ik heb het gevoel dat niet veel mensen dat echt kunnen begrijpen, dus dat hoop ik echt. Ik hoop dat mensen snappen dat het in mijn geval in ieder geval niet iets is voor bijvoorbeeld aandacht. Het red mijn leven echt elke dag. Ik ben niet eng of gek, Ik ben geen circusact dat ik niet denk van.


Oh is leuk, We gaan gewoon even dat doen. Nee, het is niet leuk, maar het is wel een overlevingstechniek. Ik vind het zelf eigenlijk ook een beetje gek om te zeggen dat het helpt, want ik snap dat mensen niet snappen dat pijn helpend kan zijn. Het is niet allemaal ideaal, maar Dit is hoe ik het volhoud: je wordt aan alle kanten nagestaard dus je voelt je echt een soort van exotisch dier. Ik ben boodschappen aan het doen en dan hoor ik mensen achter mijn rug van oh kijk, moet je dat zien. Ik snap dat je het. Elke dag ziet of zo, maar ik hoop dat mensen gewoon soms ook wat meer erbij kunnen laten. De zomerdagen komen er weer aan en ik zit nu al vol in de paniek van, Oh daar gaan we weer.

Nu heb ik ook een hulphond. Dat helpt daar ook niet bepaald bij, al helemaal als ouders of volwassenen hem afleiden.
Krijg ook dagelijks de opmerking. Oh, wat goed dat je hem voor iemand anders opleidt. Voor mijn gevoel gaat het niet eens in hun hoofd, omdat het voor mij kan zijn. Want inderdaad, je ziet het niet. Ook met fysieke beperkingen zie je. Je ziet het niet altijd. Mensen snappen niet waarvoor ik hem nodig hebt. Een manier gevonden om erbij te blijven staan. Eerst ging ik gewoon weg, maar nu durf ik wel wat meer voor mezelf op te komen luisteren. Ik denk dat ik daar wel goed in ben, wat ik zelf altijd heel erg miste, is gewoon een luisterend oor. Er hoeft niet altijd gelijk in oplossingen gedacht te worden.


Soms is het ook gewoon fijn om te klagen. En erkenning te krijgen en het daarbij te laten. Ik vraag ook altijd, vind je het fijn om gewoon te klagen of vind je het fijn, als ik meedenk naar hoe we het iets makkelijker kunnen maken? Je kan niet alleen maar met oplossingen bezig zijn, Je moet het er soms ook gewoon kunnen laten zijn en dat vind ik fijn om te bieden voor mensen. Ik zeg oh, fuck ja, Dat is kut, die ken ik. Maar dat ik niet gelijk kom. Oh, maar dit kunnen we eraan doen. Ik help anderen meer dan dat ik mezelf help dus om dat voor iemand te kunnen doen, dat geeft gewoon echt een heel goed gevoel.


OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

Hayden

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

HAYDEN
Ik denk vooral mijn ogen. Voor mij spreek ik best wel uit. Ja, ik denk toch wel kracht dat ik er gewoon zo zit met mijn armen bloot en dat ik daar eigenlijk gewoon heel oké mee ben, dat ik er geen schaamte of iets meer bij voel.

Ik ben Hayden, ik ben 20 jaar en dit is mijn verhaal.

Aan de buitenkant lijk ik een vrolijk meisje met haar leven perfect op orde. Ik loop meestal met een masker op, zodat alles van binnen veilig verborgen blijft. Maar zodra ik mijn vest uit doe, word ik nagestaard en trekken mensen direct hun oordeel over mij, denken dat ze alles al te weten hebben over mij zonder naar mij te luisteren. durven te vragen, te luisteren.

Ik ben niet mijn littekens, luister naar mij, niet naar mijn littekens. Ik ben meer dan dat. Ik begon mezelf pijn te doen op mijn 12e. Dit had meerdere redenen, maar vooral omdat ik niet kon omgaan met mijn hevige emoties en lange momenten van een emotieloze leegte die gepaard gingen met mijn trauma's die ik had opgelopen als kind. Er gebeurde teveel in mijn hoofd, waar ik als klein kind niet meer mee om kon gaan. Het gaf mij rust en controle, tijdelijk. Ik heb zelfbeschadiging jarenlang gebruikt om met mijn hevige emoties en trauma's om te gaan. Het was voor mij veilig en bekend. Ik durfde herstel heel lang niet aan te gaan, want dan moest ik mijn enige vorm van rust opgeven, zelfbeschadiging.

Ik begon mijn emoties weg te stoppen. Ik durfde niet meer te voelen. Ik kon het niet meer uit angst voor controleverlies, angst voor opname, angst voor veroordeling en afwijzing. Ik kon jarenlang niet echt voelen, ik was leeg van binnen. Pijn was nog het enige wat ik kon voelen. Hierdoor sloot ik mij ook heel erg af van de mensen om mij heen. Ik durfde geen connectie aan te gaan met hen. Ik had het gevoel dat ik een last was, dat ik daar niet toe deed. Ik ontnam mezelf de liefde van mijn omgeving, iets wat ik juist zo hard nodig had. Ik moest door leren leven en voelen. Iets wat ik zo lang niet durfde.

Het gene wat ik mezelf had ontnomen, hielp mij hier juist het meest in, mijn omgeving. Echte verbinding met anderen ervaren, leren dat ik er mocht zijn met mijn emoties en problemen. Ik leerde nieuwe, veilige copingmechanismes en dit hielp mijn best om mezelf minder pijn te doen. Toch bleef ik veel moeite hebben met emoties toelaten. Ik heb vaak gebeden of God mij mijn emoties kon geven, of hij mijn weerstand kon weghalen, zodat ik kon gaan voelen. Stapje voor stapje ging dit steeds beter. Ik kon vooral één op één mijn emoties toelaten, maar zodra het teveel werd, voelde ik mij schaamte of iets onveilig, trok ik uit gewoonte alles weg totdat ik meeging naar een kerkkamp. Op de laatste dag, zondagmiddag, gebeurde er iets in mij. Ik kon huilen en mijn emoties volledig toelaten, zelfs in een grote groep. Alle emoties die ik zo lang had opgekropt, kon ik eruit laten en dat gaf ruimte voor rust.

Rust die God mij gegeven heeft. Ik voelde me veilig, gedragen en gezien. Ik kan in mijn emotie steeds meer toelaten, omdat ik weet, ik draag dit niet alleen. God is bij mij. Jezus heeft het al eerder voor mij gedragen. Ik mag alles bij hem neerleggen: mijn pijn, mijn zorgen, mijn angst. Op momenten dat mijn emoties nu te veel worden of dat ik me juist heel erg leeg voel, kan ik het accepteren, want ik weet nu, dit is tijdelijk en ik kan het aan. God is bij mij.

Mijn problemen hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Het was absoluut niet leuk, maar ergens ben ik toch dankbaar dat ik het heb meegemaakt. Het heeft mij heel veel geleerd over mezelf en anderen, en ik heb Jezus mogen leren kennen. Het heeft mij gevormd tot de persoon die ik nu ben.

Ik zou nu een heel ander persoon zijn geweest als ik dit nooit had meegemaakt. En eerlijk, ik vind mezelf eigenlijk best leuk zoals ik nu ben. Ik ben nog niet hersteld, helen kost tijd, maar er is één groot verschil tussen de kleine twaalfjarige ik en de twintigjarige ik: zij was aan het overleven, ik leef. Je mag er zijn met of zonder littekens, met al je emoties, positief en negatief.

Als klein kind vond ik het echt heel moeilijk om uit mijn comfortzone te gaan, dingen aan te gaan. Ik was heel snel angstig, durfde dingen niet. Er was heel veel gewoon thuis, alleen zonder mezelf af, want dat was voor mij wel heel erg. In de periode dat ik mezelf veel pijn deed, was dat echt gewoon een overlevingsmechanisme.

Het was echt gewoon puur om te blijven staan en te blijven leven. Ik kon eigenlijk niet voelen, ik kon niet leven, ik kon niet leuk met vrienden dingen doen. Dat was echt gewoon puur om te overleven. Er zit zoveel achter wat mensen niet zien en mensen zien het gewoon heel snel als pubermeisje die aandacht wil trekken en dat is absoluut niet zo. Er komen tijden waar je je goed voelt, waar je niet meer de constante behoefte hebt om dat te doen. Er is nog een leven daarna, het is niet het einde dit. Omdat ik wist dat ja, mezelf pijn doen, zelfbeschadiging, gewoon mij snel rust zou geven. Was dat iets waar ik heel snel naartoe geneigd was, omdat ik wist dat het werkte. Ook al was het maar tijdelijk, ik wilde gewoon zo graag die rust ervaren, wat ik eigenlijk niet eens nadacht over andere opties.

Meestal, als ik gewoon buiten rondloop met korte mouwen, dan vinden mensen, dat zou ik best wel heftig. Omdat ik gewoon best wel heel veel littekens heb en daardoor denken mensen dan heel snel dat ik heel onstabiel ben of niet normaal naar school kan of kan werken, of dat ik eigenlijk gewoon achter slot en grendel zou moeten zitten voor de rest van mijn leven. Ik ben ook gewoon een mens. Ik kan ook gewoon nog steeds dingen doen, lol hebben met vrienden. Ik heb ook nog steeds een toekomst. Dat ik een heftige jeugd heb gehad en een heftig verleden, betekent niet gelijk dat ik getekend ben voor de rest van mijn leven. Ja, ik heb twee tatoeages die echt voor mentale gezondheid zijn, dat is deze.

Hierzo, dat is gewoon, ja, een hoofd en brein, hersenen, maar dan met een doolhofje er doorheen. Ik vond dat wel mooi als symbool om te laten zien. Van ja, je hoofd kan soms echt in één groot doolhof zijn. Het is af en toe een beetje chaos, maar net als met een doolhof, is er altijd een uitweg, altijd een route naar het einde. Ja, zeker, ik denk wel dat ik dichtbij het einde ben, nog niet helemaal, maar het einde is in zicht. Er is echt hoop voor iedereen. Dat geloof ik wel echt.

OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

Maaike

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

MAAIKE
Als ik naar mezelf kijk, dan zie ik een heel krachtig persoon. Kracht uit alles wat ik heb meegemaakt. Aan mijn ogen en aan me zelfverzekerder houding, omdat dat bij mij heel duidelijk op foto's te zien was toen ik minder goed in mijn vel zat, zag je dat gewoon heel goed dat aan mijn ogen en aan me aan een bepaalde manier van lachen. Die houding dat hele zelfverzekerder, dat heb ik heel lang niet meer gehad.

Ik ben Maaike 26 jaar en dit is mijn verhaal.

Mijn verhaal. De littekens op mijn arm vertellen mijn verhaal. Een verhaal van pijn. In elke streep zit een emotie een verhaal van kwetsbaar mogen zijn. Iedereen kan mijn verhaal zien. Kwetsbaarheid is wat anderen zeggen. Het zijn de puzzelstukjes van mijn leven. Al valt dat soms niet uit te leggen.



Op mijn verhaal ligt taboe, maar voor mij is het inmiddels mijn kracht. Mijn verhaal waarom ik strepen heb gezet. Soms is het anders, dan wordt verwacht. Ik hoop dat ik dit mag laten zien. Dat ik mijn kracht aan anderen mag geven. Ik hoop dat anderen het durven zien. De kracht van kwetsbaarheid in het leven.

Dat de strepen die ik heb gezet de puzzelstukjes van mijn leven zijn. Zo voelt het ook wel een beetje en ook daardoor wel inzichten heb gekregen. Ik voel altijd heel erg het taboe rondom littekens terwijl ik daar zelf geen last van heb. In die zin dat ik altijd dacht van, nou ja, wat maakt mij iets uit? Mensen mogen dat best zien en ook het stukje “Ik hoop dat ik dit mag laten zien”. Ik denk ook echt wel dat dat de boodschap onder mijn foto is om het maar zo te zeggen. Omdat ik er me er dus niet voor schaam en ik hoop ook dat mensen gaan zien dat het niet uit een stukje aandacht is, maar dat het soms ook met andere dingen te maken heeft waarom mensen dat doen.

Dat ik gewoon verpleegkundige ben en dat ik gewoon in de maatschappij meedraai en andersom ook dus, als ik als verpleegkundige aan het werk ben dat mensen. Nou niet. Ja, ook toch een soort schrikken van mijn littekens dat ze denken: “oh, hoort dat ook bij jou”. Dat littekens soms bij iemand horen en dat daar dus een reden achter zit, maar dat dat niet iemand een ander mens maakt. Dat ik vroeger ben gepest dat mijn ouders zijn gescheiden en dat dat heeft gemaakt dat ik depressieve klachten kreeg en ook nog heel veel andere problematieken eromheen. Hoe je bepaalde stappen in het leven mag en kan maken en het stukje trots op mezelf zijn, dat heb ik altijd heel erg moeilijk gevonden, dus dat voelt voor mij als iets heel groots. Ik heb gewoon heel hard moeten werken en ik denk dat dat heel moeilijk uit te leggen is als je niet weet wat bepaalde gevoelens inhouden. Ik denk als je het wel herkent dan, weet je hoe hard je soms moet werken om te herstellen.

Ik merk wel dat als ik in de verpleging wat collega's heb die ik moet aansturen. Dat die ervaringen wel hebben geholpen of zo. Ik kan niet helemaal de vinger erop leggen waarom dat zo is. Misschien toch een stukje zelfverzekerdheid die ik dan op heb gebouwd in die afgelopen jaren.

Mijn tatoeages zijn 4 hartjes in de vorm van een klavertje vier en ze zijn getekend door mijn beste vriendin, mijn oma, mijn moeder en ik zelf. En de drie anderen, die zijn gewoon In de periode dat ik niet goed in mijn vel zat echt heel erg belangrijk geweest voor mij en diegene die ik zelf heb getekend staat nu voor een stukje zelfliefde die ik voor mezelf heb gecreëerd. Wat ik ook heel lang niet heb kunnen voelen. Hij zit op mijn linkerarm op de arm, waar ik ook mijn littekens heb aan de achterkant. Dus niet over mijn littekens heen, maar wel op dezelfde arm, bewust voor gekozen.

Soms door een verhaal te vertellen of door iets kleins te delen. Ik zeg altijd, je hoeft niet het hele verhaal op tafel te leggen, maar je kan wel zeggen: ik zit niet zo lekker in mijn vel tegen je collega of wie dan ook, want dat creëert een stukje openheid en begrip. En dat is helemaal niet gek, want iedereen voelt zich weleens kut of maakt wel iets mee wat niet fijn is. Die kracht van kwetsbaarheid. Die korte mouwen gaan gewoon aan in de zomer.


OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

Dani

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113. Dan nu naar het verhaal.

DANI
Zie je mezelf en, ik zie trots, kracht, vrouwelijkheid. Ik ben heel erg trots op mezelf, want ik ben op deze foto 20. Ik ben recent 21 geworden en ik denk tot mijn 18e heb ik letterlijk gezegd op mijn 18e ben ik er niet meer. Ik heb heel lang mezelf beschadigd en andere vormen van zelfbeschadiging vind ik ook verslaving like zelfsabotage heb ik heel lang last van gehad en een eetstoornis ook doorgegaan tot boulimia nervosa, waardoor ik mijzelf niet eigenlijk zag hoe ik echt was. Want het is niet alleen fysiek, maar het kan ook mentaal zijn. Of dat nou is jezelf voor je voeten lopen of jezelf uit de weg gaan. Ik vind dat ook een vorm van zelfbeschadiging en ik vind dat ik heel erg in het licht sta nu en ik heb zwarte kleding aan. Ik draag altijd zwart. Ik vind de symboliek van het donkere huis wel heel erg mooi, ook al maakt het mijn leven niet meer. Het blijft er altijd.

Ik ben Dani, ik ben 21 jaar en dit is mijn verhaal. 

Mama, jij was er niet, ook al heb je het geprobeerd. Je bent te ziek. Toen ik jou nodig had, was jij degene die mij verliet. Ik was zo jong, zoveel verdriet.
Toch ben ik degene die nu geniet van het leven van mijn netwerk, mijn vrienden, mijn familie, mijn vriend en van mijn talent. Je was absent. Nu ben ik blij dat je er niet bent. 

Lieve papa, hij was er soms. Dat is niet jouw schuld en ik snap waarom. Ik zeg het niet genoeg, weet dat ik enorm veel van je hou.
Deed zo erg je best, ook al was er meer dat je wou toen zeggen vragen laten, ik ben blij dat we nu meer praten. Ik ben trots op jou, papa, ook al zeg ik het soms niet, en ook al ben je soms zo gek als je eruitziet. Je bent en blijft mijn favoriet. 

Lieve oma, jij was er wel, je bent er altijd, ook al trek ik niet altijd aan de bel door dik en dun, bel ruzie wil schuld. Bedankt voor al je geduld. Word alsjeblieft 100 zoals je hebt beloofd. Bedankt voor alle liefde. Bedankt voor alle troost. Dankjewel, oma. Ook al worden we soms boos, zonder jou was mijn leven vreugdeloos.

Lieve opa, jij bent er niet meer. Ik mis je zo erg. Ik heb zoveel van je geleerd, ook al weet ik niet meer hoe voetbal werkt of hoe ik moet vissen. Met jou waren altijd de leukste gebeurtenissen. Ook al zaten we voor de tv, nam je me mee naar ASV en nu je er niet meer bent, neem ik je toch altijd met me mee. 

Ik vind het mooi, zeker met familie, dat je kan familie niet kiezen, maar je kan wel kiezen wie er blijft. Ik kom best wel uit een chaotische familie en best wel een slecht familieverleden. Ik ben niet de enige en dat weet ik ook. Daarom vind ik het ook wel heel mooi dat ik deze tatoeages heb en dat ik dit bespreekbaar kan maken.

Twee leliebloesem tatoeages om een sleutelbeen draaien en achter mijn kruisketting heb ik nog 4, 4, 4. Dat is het engelennummer voor protectie. Leliebloesems staan voor een nieuw begin en daaronder heb ik staan opa en oma. Ik ben nu een heel dankbaar persoon. Ik heb de ouders en ik zie mijn vader wel als mijn vader, maar hij is niet de persoon die mij heeft opgevoed, maar mijn opa wel en mijn oma was er altijd. Zij was eigenlijk mijn moeder, mijn vader, mijn oma, allemaal in één. Momenten dat ik twee was, en dan liep ik met mijn zus in vieze kleding in de sneeuw met een korte broek. In de momenten dat ik geen moeder had, had ik oma.

Het is het engelennummer. Dat is numerologie, dat heeft met spiritualiteit en christendom te maken, het heeft tekens van een hoger iets. En het is op dat moment dat ik hem liet zetten, iets wat ik heel veel zag. En ik denk dat iedereen in hun leven wel een beetje hoop kan gebruiken. Klinkt heel stom, maar sinds ik hem heb, gaat het beter. Ik zit op het moment waar ik naar mezelf kan kijken en ik denk, wauw, ik ben echt trots op haar en de hoop die ik toen niet had, heb ik nu wel. Ouders, als jij door hebt dat het niet goed gaat met je kind, als jij zelf vindt dat het niet goed gaat, is het altijd oké om hulp te vragen. Dat heeft mijn moeder ook gedaan met mijn oma en dat is ook waarom ik bij mijn oma ben. En dat is het enige waar ik haar echt dankbaar voor ben.

En, ik vind dat het belangrijk is dat mensen ook luisteren naar kinderen. Het is altijd goed om te vragen. Ik ben bezig met theater, schrijven, creatieve dingen die ik heel erg leuk vind en ik heb door dat ik daar heel erg mijn spotlight in vind. Ik wil heel graag fashion designer worden. Apartere merken zijn opgericht in de jaren '70 in Engeland. Punktijd heel erg rebellious, zeg maar mode met hun verhaal. Hoe het anders kan, hoe ik met mensen om moet gaan, hoe ik voor mezelf kan zorgen. Misschien is het wel zwaar geweest voor mij, maar dat wil ik niet veranderen. Zeker jongeren. Wij zijn de toekomst, want zonder ons kom je niet verder. Zou iets heel belangrijks waar ik nu heel erg mijn kracht in vind.

OUTRO 
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

Romano

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

ROMANO
Nou ja, ik zie mezelf en de persoon die ik nu ben geworden, waar ik doorheen ben gekomen, waar ik nu ben en hoe trots ik daarop ben en vooral aan mijn gezicht. Ik heb jarenlang moeite gehad met lachen op foto's en ik denk dat dat ik dat recent pas kan en fijn voelt, mijn littekens zijn niet heel zichtbaar. Los van dat wel heel goed heb kunnen overbrengen.

Hallo, ik ben Romano, ik ben 25 jaar en dit is mijn verhaal.

Ik bewaar mijn wintertuin in het diepst van mijn bestaan. Waar papieren rozen fluisteren, wonder die snel vergaan en een verre vogel sloot zijn vleugels nooit meer voortaan. Onder het maanraam. Leek zo'n vlam zacht aan de rand van mijn huid, verlangende scherven vormden mijn eenzame besluit. Ik fluister de woorden in de leegte, ze stikken in mijn keel, want achter het pantser der mannelijkheid verbleekt elk teerdeel. Met tranen vinden nooit hun weg. We stikten het monochroom geheel. Ik bouw kastelen uit as, mijn schilden smeet ik uit wat ooit was. Ik sluit de sluizen van mijn hart, drinkt de fluistering een stille plan. Maar jij smeerde de angst met balsem in mijn gezicht brak jouw lach de ketens en banden, elke somber licht je tilde mij uit de duisternis, met liefde zacht en oprecht, jij bent mijn reddingsboei die altijd voor mij wacht.

Ik heb wel bewust voor een donkere achtergrond gekozen. Los van het feit dat mijn vriendin nog een witte achtergrond heeft gekozen.

Vond ik het zelf ook heel mooi om te laten zien dat ik het misschien het donker een beetje achter me laat en nu een beetje het licht stap. Nou ja, ik denk in een jonge leeftijd dat ik misschien wat makkelijker de brandwonden kant op ben gegaan, omdat het niet heel zichtbaar is dat het wel echt iets voor mezelf is en dat ik zelf controle neem over mijn eigen lichaam. Ik heb er eentje, die is dan best wel groot op mijn linkerarm, maar voor de rest zijn ze allemaal met de tijd wel weggevaagd. Los van de tekens die op mijn lichaam zijn, dus mijn brandwonden. Denk ik ook dat het ook wel laat zien dat ik het verleden heel erg achter me laat en eindelijk weer kan lachen. Ik denk dat ik gewoon heel veel mensen om me heen had die aan mij hebben verteld dat het wel oké is. Vooral mijn vriendin Dani, die heeft me echt laten zien dat het oké is om kwetsbaar te zijn.

Ik ben best wel goed in het verstoppen en het toen bij ons altijd anders ben en ik denk dat emotionele intelligentie iets is wat heel veel mensen vergeten. Ik denk dat dat ook wel een beetje representatief is van mijn foto. Ik lag weer wel op de foto, alleen dit keer is het echt een lach uit tevredenheid en niet uit schijn. Nou, ik hoop gewoon heel graag dat mensen begrijpen dat het oké is om als man zijnde toe te geven dat het gewoon niet oké gaat. Ik kom eigenlijk uit de cultuur waar het misschien niet altijd heel makkelijk is om aan te geven dat het niet lekker met je gaat als man en welke vorm dan ook. Of je nou huilt of je nou schreeuwt. Ik hoop wel dat ik hiermee wel genoeg mensen kan raken om misschien andere mensen te motiveren om naar voren te komen of dat ze er zelf naar kijken en denken. Het kan, het mag. Ben ook heel erg veranderd in de afgelopen 7 jaar. De hele mannencultuur in het algemeen is gewoon heel erg.

Je bent een man, je hoort het in te houden, je hoort pilaar te zijn voor anderen, voor andere mensen. De leider, degene die de weg wijst, dus als jij zwakheid toont. Beïnvloedt dat iedereen. Alleen ik deel die mening totaal niet. Ik ben niet geboren om mijn leider te zijn en ik denk dat emotionele intelligentie iets is wat heel veel mensen vergeten. Ja, ik heb gelukkig nu al een hele goede vriendengroep. Ik heb deze vriendengroep pas sinds ik heel jong ben en dus de angst dat ik dingen niet bij hun kwijt kon, kwam pas wel altijd totdat ik uiteindelijk wel mijn probleem aan hun vertelde. En toen merkte ik dat het wel heel erg goed binnenkwam bij hen.

Wel heel moeilijk was, een hele moeilijke tijd voor mij om emoties op tafel te leggen. Maar ik denk dat ik en mijn vrienden alleen maar nog closer zijn geworden sinds ik dat heb gedaan. Ik heb heel veel vrienden zien komen en gaan, maar deze vrienden, ja, ik kan gewoon aan ze zien dat ze er altijd voor me zijn en ik ook voor hen. Ik denk gewoon, het zit heel erg in de kleine dingen die iets raar voelen, over complimenten geven, verschillende momenten waardering tonen, elkaar aangeven dat je trots op elkaar bent, dat je het goed doet.

Alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven, heeft me wel op een punt gebracht, waardoor ik qua omgang met mensen veel makkelijker ben geworden. Ik ben zelf geboren met een sociale angststoornis en dat was in mijn huishouden misschien niet altijd heel erg begrepen. Was moeilijk om mee om te gaan. Ik werk zelf in de horecasector. Ik heb mezelf heel erg in het diepe gegooid na school door heel veel sociale banen te nemen. Wetend dat ik dat niet kon eigenlijk en dat heeft me ook heel erg ver gebracht. Ik merk gewoon heel erg waar ik mijn kracht van aanhoudt, is het helpen van mensen op een manier die heel natuurlijk kan. Ik verstopt mezelf niet meer. Dat is denk ik waar ik het meest trots op ben. Ik hoop dat mijn openheid een beetje word overgedragen naar mensen.

OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

Hannah

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

HANNAH
Ja, ik denk toch wel het eerste, inderdaad, naar mijn arm met mijn tatoeage. Dat is, denk ik, wel het eerste wat ik zie. Soms ben ik oké met mezelf en soms helemaal niet. En ik denk dat dat laatste, dat ik niet helemaal oké ben met mezelf, nu gewoon wat meer de overhand heeft. Niet per se dat zwart een betekenis heeft, maar wel meer, het is een soort ovaal en ik hou heel erg van retro en kant en roesjes enzo, daar hou ik wel echt van.

Ik ben Hannah, en dit is mijn verhaal.

Er was een tijd dat de dagen te zwaar voelden, dat ik zocht naar licht en alleen schaduw vond. Het leven voelde als een strijd zonder eind. Ik vocht, maar ik won nooit. Alsof ik nergens bij hoor, alsof ik overal net niet pas.

Mijn huid leerde de taal van pijn, littekens als stille getuigen. En toch, door alles heen, een fluistering. Een grift over alle pijn, zelfs als ik het geloof verlies. Zelfs als de pijn blijft en het ondraaglijk gemis niet verdwijnt. Zijn belofte staat: "Behold i make all things new." Een stil punt in de chaos, een hand die niet loslaat wanneer de mijne verzwakt.

Best wel lang en veel aan zelfbeschadiging gedaan, en ik merkte dat het me soms hielp als ik bijvoorbeeld letterlijk gewoon met stift iets op mijn arm zette, iets positiefs of waar ik aan dacht, dat ik dacht, "Oké, als ik aan die persoon denk, dan lukt het om nou ja, om het die keer niet te doen." En zo op een gegeven moment dacht ik, eigenlijk zou ik heel graag een tatoeage willen. Maar ik kom uit het best wel strenge  reformatorische cultuur waarin dat eigenlijk niet mag, of soort van ja "not done" is. En toch, het bleef altijd elke keer in mijn hoofd. En toen dacht ik, als ik het dan zou doen, wat voor tekst zou ik dan willen? Kwam elke keer die tekst "Behold i make all things new." Na vier jaar dacht ik, wilde ik dat nog steeds, en op een gegeven moment dacht ik, ja, ik ga het wel gewoon doen. Juist omdat het ook gewoon over de littekens heen staat, helpt het me als het moeilijk is om aan dat soort dingen te denken. Als jong kind heb gewoon veel dingen meegemaakt waardoor je gewend raakt aan pijn, maar niet goed kunt omgaan met liefde, omdat je dat eigenlijk nooit ontvangt. Ja, vond ik ook wel moeilijker. Toen ik dus, nou ja, toen ik hier dus aan meedeed, toen dacht ik, ja, mijn tatoeage heb ik wel hoog gezet in een tijd waarin het geloof voor mij meer steun gaf dan dat het nu doet.

Dus toen dacht ik, ja, hoe zie ik dat dan? En ik haal er nog steeds steun uit, maar ik vind het wel ook heel ingewikkeld, ook omdat ik soms me afvraag, waar was God dan? En hoe de kerk met sommige dingen omgaat, vind ik gewoon heel moeilijk. Het geeft me een hele diepe houvast, ook al lijkt het soms of er echt niks op is. Het is wel iets wat me een soort van hoop geeft voor daarna ofzo. Als ik op een verjaardag ben, dan gaat het vaak over dingen waarover je niet mee kunt praten, omdat je zelf op dat moment dan geen werk hebt, geen gezin, weet je wel, en dan geen koophuis, allemaal dat soort basic dingen. Het is soms best lastig, wat ik ook in mijn gedicht zeg: alsof ik overal net niet pas. Ik probeer wel mee te doen en probeer wel aan te sluiten bij dat wat voor jullie belangrijk is. Maar ik heb dat niet, dus het maakt het gewoon soms heel ingewikkeld. Dat ik als individu ergens ben, zonder geschiedenis voor de mensen om mij heen. Ik ben heel vaak op plekken waar het dan gaat over, weet je nog vroeger op school of ken je die van die? Ik kom uit een pleeggezin, dus ik woon nu op een plek waar niemand mij kent van tot een paar jaar terug. Er is nooit iemand die de naam noemt van een familielid, of er is nooit iemand die zegt, "Oh, weet je nog vroeger?"

En dat maakt soms best wel eenzaam, denk ik. Ik denk dat ik belangrijk vind dat mensen voelen dat ze niet de enige zijn die strijden met bepaalde dingen of het moeilijk hebben, dat ze herkenning kunnen vinden. En tegelijkertijd ook vind ik het belangrijk om te laten zien dat, of je hoort mensen niet, of mensen durven hun verhaal niet te vertellen omdat het nog te moeilijk is. Of het zijn mensen die dit soort van er helemaal bovenop zijn en alles goed voor elkaar hebben. En daar kan je ook heel onzeker van worden, dat je denkt, ja, maar dat lukt mij ook niet, dus blijkbaar doe ik iets fout. Ik hoop dat mensen zien dat, te midden van alle pijn, en het niet voor elkaar hebben, en de dingen die niet lukken, dat dat ook oké is. Dat je daarmee niet faalt. Vaak zeggen mensen: "Oh, jij bent zo sterk en je bent echt een doorzetter, en je doet het zo goed." Terwijl ik dan soort van denk: ja, maar je ziet helemaal niet wat daarachter zit of zo. Want aan de ene kant is het een kracht dat je gewoon doorgaat en doorvecht, en tegelijkertijd kan het ook een soort van copingstijl zijn om gewoon maar door te gaan.

Altijd denk ik ook, ik hou me vast. Als ik straks, als ik dat dan doe, dan komt het goed, weet je wel? Ik heb altijd vastgehouden dat als ik dan op mezelf woon of als ik... en elke keer kom je er weer achter dat het uiteindelijk niet oplost. Tuurlijk kun je dan kijken hoe je daar het best mogelijk door kunt komen en wat je het beste ervan kunt maken. Alsof het dus maakbaar is hoe je ergens mee omgaat, alsof mensen die het moeilijker hebben dan geen doorzetters zijn, of dat die minder sterk zijn. Dat geloof ik niet.

Misschien is het wel sterker om zwak te zijn en het verdriet te laten zijn en het gewoon niet meer te weten, dan altijd maar door te rennen en te doen alsof het heel goed gaat.

OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.

DEX

INTRO
Welkom bij Your Stories! In deze aflevering hoor je een verhaal bij de tentoonstelling Getekend door het leven, een initiatief van stichting KernKracht. Hier zie, hoor, lees en ervaar je verhalen van jongeren over uitdagingen in hun leven en hoe zij een moeilijke periode te boven zijn gekomen.

De verhalen die je hoort, kunnen raken. Ze gaan over thema’s als verlies, eenzaamheid, depressie, zelfbeschadiging en herstel. Je kunt het verhaal altijd terugluisteren en weet: je staat er niet alleen voor. Wil je over deze thema’s praten, kom naar de Ervaringscafe’s van ExpEx Midden-Holland. Bekijk de agenda op www.kernkracht.nl voor data en locaties. Of bel gratis met de luisterlijn van 113.

Dan nu naar het verhaal.

DEX
Mezelf, maar ik heb altijd wat moeite met herkenning op foto's, dus ik heb altijd wat last van een disconnectie tussen mezelf en mijn lichaam en mijn geest.

Ik ben Dex, Ik ben 21 jaar en dit is mijn verhaal.

Hoe beschrijf ik in woorden wat er in mijn hoofd gebeurde? Hoe beschrijf ik wat mijn leven kleurde? Het was gewoon mee te leven dat ik niet meer aan het leven was, maar overleven. Tot er op een zwarte dag van binnen iets brak en ik een mes in mijn eigen rug stak. Ik bereikte die dag mijn uiterste plafond. Mijn oude leven eindigde en mijn nieuwe begon.


Als een wolf ben ik gestort in de diepte van het ravijn.
Als een Fenix herrees, zweef ik boven alles en schijn. Schijn als de maan en schitteren Als de sterren In de nacht, want ik hervond mijn diepste kracht. Een jaren gestreden in een eindeloze spiraal doorbrak ik het patroon, ook al was je minimaal. Maar het kleine lichtje groeide tot de feniks zo groot, voorgoed ben ik klaar met de dood.

Ik heb een disruptieve stoornis, dus het is voor mij van., Ik weet dat ik er zo uitzie maar in mijn hoofd zie ik er anders uit of heb ik zelfs helemaal geen beeld. Ik ben ook gigantisch gezichtsblind, dus dat helpt ook niet mee. Ik weet, ik zie het haar. Ik zie de lichaamshouding, ik moet het zijn maar echt herkennen doe ik niet.

De fenix is voor mij in mijn hele herstelproces echt het symbool geweest van de, een Fenix reïncarneert en hij reist uit het as. En zo zie ik ook van, Ik ben tot as vergaan op mijn diepste punt. En vanuit daar weer herrezen. Daarom heb ik ook deze tatoeage na één jaar herstel genomen. En het is voor mij echt een fysieke reminder van waar ik vandaan kom en waar ik heen wil. Wolfsogen. De wolf komt eigenlijk ook natuurlijk kort even terug in mijn gedicht, dus ik veel meer achter. De geloof hoop en liefde wat voor mij mijn hele leven belangrijk is geweest en de puntkomma Voor. Verdergaan waar je leven geëindigd zou kunnen zijn. Het kan voor zoveel dingen staan, maar in mijn geval staat het echt voor mijn suïcide.

Beelden heb ik gecombineerd in één symbool. Ja, nou ja, voor mij is de wolf een beest van samenstellingen. Ik heb me altijd heel verbonden met de wolf al gevoeld verdiend. 

Ergens een groepsdier is en weet dan dat ie altijd bij zijn pak terug kan komen en heel erg op zichzelf en houdt van vrij trekken, maar weet dat hij altijd terug kan komen en zo zie ik mezelf ook en net zo goed het symbool van bijvoorbeeld, mensen zijn bang voor hem en hij wordt vereerd en zo zijn er heel veel tegenstellingen in een wolf en zo voelt mijn leven vaak ook als één tegenstelling. Voor mij is het wel mijn diepste punt, is vanuit een suïcidepsychose geweest er iets in mijn hersenen knapte en de mond is losgebarsten begon te beseffen van wat bezielt me eigenlijk. Er is genoeg om wel voor het leven en dat ben ik ook gaan opzoeken. Wat wel een motivator voor mij is om te leven.

Ik heb heel bewust een vrouw met een Fenix, een beetje gecombineerd. Mijn vader benoemde het als een engel, begreep ik ook wel en die eigenlijk herrijst uit het as en dus eigenlijk heel erg een symbool van mezelf.

Is dat er hoop is en dat er meer is erna.
Ook al voelde het dat mijn leven voorgoed is geëindigd daar, is er ook een nieuwe begonnen. Mezelf voor de gek houden. Ik was niet gelukkig en dat heb ik nou wel kunnen vinden. Er is ook een nieuwe variant van mij doorgegaan. Ik denk dat juist zulk soort grote gebeurtenissen ook tot goede dingen kunnen leiden. Ik denk ook de realisatie, het blijft een constante worsteling.



Want het is niet, ja, het klinkt zo lekker permanent: Ik ben voorgoed klaar met de dood. En ja, dat ben ik. Maar dat betekent niet dat de worsteling er niet meer is. En dat dat je wel leert sterker te zijn dan die worsteling. Want het is moeilijk. Maar ik heb wel geleerd opener over te zijn en hulp te zoeken op tijd.


Best wel om op te bottelen totdat er in één keer uit ploft. Open zijn. Geef gewoon een eerlijk antwoord van uiteindelijk, Iedereen heeft wel iets meegemaakt en je kan altijd, wees gewoon open over wat er is gebeurd. Het is niet iets waar je je voor hoeft te schamen.



En het kan een ander juist weer hoop bieden. Het gaf mij heel erg hoop toen ik voor het eerst bij ExpEx ervaringscafé kwam. Omdat het was van. Oh, maar er gaat hier gewoon iemand naar therapie. Ik dacht dat jij je hele leven op de rit had, maar dan kan ik dat ook. Nee, we zien niet wat er in iemand omgaat. Het kan zo eenzaam voelen doordat je het juist bij Niemand zichtbaar is dat het gewoon zo fijn is. Van oh, Er zijn wel Mensen die dit hebben meegemaakt.

Ik herinner van mijn hele opname, bijvoorbeeld dat ik er heb gezeten bijna niks. Daar bleef ik ook heel erg in die waas zitten en eigenlijk.
Pas met mijn tatoeage begon ik pas eigenlijk weer helder, of daar beginnen mijn herinnering ongeveer weer.


OUTRO
Je luisterde een verhaal bij Getekend door het leven. Deze tentoonstelling is gemaakt door getrainde ervaringsdeskundige jongeren van ExpEx Midden-Holland, een project van Stichting Kernkracht - en in samenwerking met Bibliotheek Gouda, fotograaf Bram Tackenberg en Jeugdtheaterhuis Gouda. Mogelijk gemaakt door Gemeente Gouda. Wil je reageren of zelf een verhaal delen? Stuur een bericht naar onze Instagram your_stories_jeugdtheaterhuis of de Instagram expexmiddenholland. Je kunt ook altijd anoniem verder praten via 113.nl.